باوجود رصد‌هاي پيشين توسط تلسكوپ های زمينی و فضاپيمای ويه جر دو، تركيبات سازنده اورانوس تاكنون چندان شناخته شده نبوده است. دانشمندان از گذشته احتمال می دادند كه ابرهای گازی اورانوس از سولفيد هيدروژن يا آمونياك تشكيل شده باشند، اما مدرک قاطعانه ای برای اثبات آن در دست نداشتند.

اطلاعات جديد توسط ابزار طيف سنج ميدان كامل نزديک به مادون قرمز يا NIFS تلسكوپ جمينی شمال در قله مائونا‌كی در هاوايي به دست آمده اند. محاسبات اين ابزار به واسطه تجزيه نور مادون قرمز تابيده شده از اورانوس به سوي به اجزاي سازنده طول موج اين نور انجام گرفته‌اند. نوارهای موجود در اين طيف نوری كه به خطوط جذب شهرت دارند، مناطقی كه گاز نور مادون قرمز خورشيد را به خود جذب می كند، به دانشمندان كمک می كند تا ردپای تركيبات سازنده اورانوس را دنبال كنند.

رديابی گاز سولفيد هيدروژن در اتمسفر اورانوس در تناقض با گازهای سازنده سياره های مشتری و زحل است، زيرا ابرهای بالايی اين دو سياره از يخ های آمونياكی ساخته شده اند. دانشمندان باور دارند اين تفاوت در تركيبات اتمسفری می تواند اطلاعات بيشتری درباره روند شكل گيری سيارات در اختيار آنها قرار دهد.

به گفته محققان دانشگاه لسيستر،‌ اين تفاوت ها در دوران اوليه تاريخ شكل گيری سياره ها ايجاد شده‌اند و توازن ميان گازهای مختلف در اتمسفر اين سياره ها تحت تاثير وضعيتی بوده است كه سياره‌ها در دوران جواني سامانه خورشيدی در آن شكل گرفته اند. زمانی كه توده های ابر به واسطه متراكم شدگی گازها ايجاد می شوند،‌گازهای تشكيل دهنده ابر درون اين توده‌ها به دام می افتند و در عمقی پنهان می شوند كه امكان رصد آنها با كمک تلسكوپ از بين می رود.

تنها ذره ای ناچيز از آنها به شكل تبخير شده در بالای ابرها باقی می ماند و به همين دليل است كه تعيين ساختار گازهای تشكيل دهنده ابرهاي اورانوسی تا به امروز تا اين اندازه دشوار بوده است. مشكلی كه با توانايی های بالای تلسكوپ جمينی شمالی برطرف شد.

محققان می گويند اگر انسانی به اندازه ای بدشانس باشد كه مجبور به سفر به اورانوس شود،‌ در حين فرود روي آن با شرايط بسيار ناخوشايند و بدبويی مواجه خواهد شد، البته اگر بتواند از اتمسفر مملو از گازهای مسموم اين سياره جان سالم به در ببرد.